مالکیت زمين باير

از طریق وکیل

هیأت عالی اصلاحات ارضی می‌تواند اراضی بایر را که به موجب مقررات این قانون به دولت منتقل می‌شود طبق آیین‌نامه مخصوصی که به‌تصویب هیأت دولت خواهد رسید با اخذ مبلغ مناسب در اختیار متقاضیان ذیصلاحیت برای عمران بگذارد و متقاضی باید تعهد کند ظرف حداکثر پنج‌سال مبادرت به عمران این راضی نموده و در این مدت لااقل هر سال در یک پنجم از اراضی مزبور عملیات کشاورزی انجام دهد و چنانچه به تعهد خودعمل نکند نسبت به مقداری که تعهد در آن عمل نشده‌است قرارداد واگذاری لغو خواهد شد و اگر زراعت آنها به صورت مالک - زارع در آید مشمول‌مقررات ماده ۲ خواهد بود در واگذاری اراضی مالکین مربوط حق تقدم خواهند داشت.

اولین قانونی که زمین بایر را تعریف کرده است، قانون نحوه واگذاری و احیاء اراضی در حکومت جمهوری اسلامی ایران مصوب 25/6/1358 است. همچنین در ماده 14 قانون اراضی شهری مصوب 27/12/1360 از آن تعریف شده است که عیناً در ماده 4 و 5 قانون زمین شهری مصوب 22/6/66 تکرار شده است. طبق ماده 4 قانون زمین شهری مصوب 22/6/1366، اراضی بایر شهری زمین­هایی است که سابقه عمران و احیاء داشته و به تدریج به حالت موات برگشته­ اند، اعم از آنکه صاحب مشخصی داشته یا نداشته باشد و از مجموع تعاریف به عمل آمده می­توان زمین بایر را زمینی دانست که سابقه عمران و آبادانی داشته و به حالت موات برگشته است.